Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Κάνω Comeback……



Κάνω Comeback…… [1]
Το προηγούμενο διάστημα σημαδεύτηκε αναμφίβολα απο την πτώση της συγκυβέρνησης ΝΔ ΠΑΣΟΚ και την διενέργεια πρόωρων εκλογών. Μετά απο 5 χρόνια μνημονίου και ΔΝΤ οι πολιτικοί σχηματισμοί που εγγυήθηκαν την εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας καταρρεουν υπο το βάρος των κοινωνικών αγώνων και της λαϊκής αγανάκτισης. Η πρώην κυβέρνηση αδυνατόντας να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις της προς τους δανειστές οδήγησε την χώρα σε εκλογές. Αιτία αυτής της αδυναμίας ήταν οι αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν σε μια σειρά απο κοινωνικά μέτωπα όπως οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικιας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (ΤΑΙΠΕΔ), η αξιολόγηση και οι απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα καθώς και οι μεταρυθμίσεις στα Πανεπιστήμια.

Σημαντικό κομμάτι αυτής της μάχης υπήρξε και ο αγώνας που έδωσαν οι φοιτητικοί σύλλογοι το προηγούμενο διάστημα απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Οι διαγραφές φοιτητών, οι Νέοι Οργανισμοί, τα νέα εντατικοποιημένα προγράμματα σπουδών, οι νέες αντιδραστικές διοικήσεις των πανεπιστήμιων και τα συμβούλια ιδρύματος καθώς και οι απολύσεις-διαθεσιμότητες στους διοικητικούς υπαλλήλους, βρήκαν τη πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας να βγαίνει στο δρόμο και να μπλοκάρει στη πράξη την εφαρμογή όλων των παραπάνω ανατρέποντας τελικά την ίδια τη κυβέρνηση που επέλεξε να τα προωθήσει.

Όλα αυτά τα χρόνια προώθησης αντιλαϊκών νομοσχεδίων και πολιτικών, αναπτύχθηκαν τρεις λογικές εντός του Ελληνικού Πανεπιστημίου.

1.    «Ό,τι και να κάνουμε, νόμοι είναι και θα εφαρμοστούν»
Μια λογική που υιοθετήθηκε από το μεγαλύτερο μέρος των καθηγητών και η οποία συχνά έκρυβε είτε τη συμφωνία με πτυχές της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής είτε την παθητική αποδοχή της. Η λογική αυτή τελικά οδηγεί στην ηττοπάθεια και στην αποπολιτικοποίηση των φοιτητών ενώ δέχεται άκριτα το γεγονός ότι μία κυβέρνηση, ένας υπουργός ή ένας νόμος μπορεί να ορίζει αυθαίρετα κι ενάντια στα συμφέροντά μας τους όρους με τους οποίους θα σπουδάζουμε και θα ζούμε.

2.    «Οι νόμοι έχουν ως στόχο την αναβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων»
Η λογική αυτή έχει ως κύριο εκφραστή τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ η οποία εγγυάται και προωθεί εδώ και χρόνια το σύνολο όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων που στόχο έχουν την πλήρη υποβάθμιση και διάλυση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστήμιου. Όνειρό της είναι ένα πανεπιστήμιο ιδιωτικής  χρηματοδότησης, χωρίς επαρκή αριθμό εργαζομένων, που θα δίνει διασπασμένα πτυχία, με απονεκρωμένες τις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων.

3.    «Οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να κερδίζουν στο σήμερα»
Οι καταλήψεις ενάντια στους νόμους Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, τα κινήματα πλατειών, οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, η απεργία των διοικητικών στα Πανεπιστήμια, οι μαζικές παραστάσεις των φοιτητών σε Τμήματα και Συγκλήτους, ο αγώνας κατά των διαγραφών και των Συμβουλίων Ιδρύματος, αποτελούν παραδείγματα μαζικών συλλογικών αγώνων που αναπτύχθηκαν αυτά τα χρόνια με αποτέλεσμα να μην έχει εφαρμοστεί σε μεγάλο βαθμό αυτή η πολιτική.

Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι χωρίς μαζικούς, συλλογικούς αγώνες, χωρίς ισχυρούς φοιτητικούς συλλόγους με μαζικές γενικές συνελεύσεις, χωρίς συντονισμό όλων των πληττόμενων κομματιών της Εκπαίδευσης και της Εργασίας,  η πραγματικότητα εντός του Ελληνικού Πανεπιστημίου θα ήταν τελείως διαφορετική. Θα περιλάμβανε διασπασμένα, απαξιωμένα πτυχία, διαγραφές, προγράμματα σπουδών στη κατεύθυνση της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης με αλυσίδες μαθημάτων, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις κ.α, συρικνωμένη φοιτητική μέριμνα καθώς και ανενεργό φοιτητικό συνδικαλισμό.



Στις εκλογές του Γενάρη, εκλέχτηκε μία κυβέρνηση η οποία υιοθέτησε στο πρόγραμμά της το μεγαλύτερο μέρος των διεκδικήσεων και αιτημάτων του Φοιτητικού και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Κατ’ επέκταση από πλευράς των Φοιτητικών Συλλόγων, βλέπουμε τη δυνατότητα περαιτέρω διεκδικήσεων στη κατεύθυνση προάσπισης των συμφερόντων μας. Εμείς δε δίνουμε περίοδο χάριτος! Θα συνεχίσουμε μαχητικά να διεκδικούμε ένα πανεπιστήμιο το οποίο να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των φοιτητών, των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας. Τώρα είναι η ώρα ενάντια σε λογικές ανάθεσης και με διεκδικητικούς φοιτητικούς συλλόγους και μαζικές γενικές συνελεύσεις, να συνεχίσουμε να παλεύουμε, μέχρι τη νίκη, για:

·      Άμεση απόσυρση των αντιεκπαιδευτικών νόμων Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και της μνημονιακής πολιτικής στην Ανώτατη Εκπαίδευση
·         Δουλειά για όλους, ζωή με αξιοπρέπεια
·         Πραγματικά Δημόσιο, Δημοκρατικό και Δωρεάν Πανεπιστήμιο


Χ.ΑΡ.Τ.Α.  


 


Ε.Α.Α.Κ.


[1] τίτλος άσχετος με το κείμενο (παρότι πιασάρικος), αλλά μετά από τόσο καιρό απουσίας θεωρήσαμε ότι ταιριάζει